bir "yok"

kokler vardir bi batar bi cikarlar. kokler ve dallar ve cicekler ve meyveler ayri degildir her zaman.
topragi senlendiren olum degil, ona katilan yasamin zenginligidir. toprak simdi hic tasavvur edemeyecegi bir zenginlikle karsi karsiya. toprak ulus'u kaldirabilecek mi?
toprak bir deleuze daha kaldirabilecek mi? toprak simdi isteyerek zorunda kalmak durumunda.

...

ulus'un "yoklugu" -ve yoklugun tum anlamsizligiyla- oyle bir vuruyor ki zaman zaman. acik denizde yelkene saganak yemek gibi. tum rotayi sasirtan bir dusme hissi.

...

onun fiziki yoklugu bir daha asla bulunamayacak guvenin yitimi gibi.
guven de sacma, yokluk da sacma... ne soz koysam buraya sacma olacak.

su an yazamadiklarimi da bi ulus anlardi. anlamasi da baska olurdu onun. bi sohbet esnasinda "ulus, cok zor. bi uzuntu var, sar(s)madigi yerim kalmadi" derdim. bunu diyebilirdim belki ve yeterdi. yetmezdi. ama sozlerin zahiri katkisindan kacinmak icin yirtindigimi bilirdi o. soze devam edecek olsam zarifce sustururdu beni.

susamiyorum simdi. susuzlugumdan susamiyorum.

daha da yazarsam ulasirmisim gibi geliyor. yazmanin ula(s)ma gucune kanisim ne kadar surecek acaba.

simdi yazma, dusunme, okuma edimlerinin kocaman bir kismi icin eskisinden cok daha fazla guce ihtiyacim var. guc toparlamak icin ne yapmam gerektigini ise hic bilmiyorum.

eksildikce agirlasan bir hayat. eksilme cana kast gibi.

susuzlugun, nefessizligin haddi hesabi yok simdi.